top of page

Via stil en leeg naar dankbaar




Via stil en leeg naar dankbaar


Vorige week dinsdag was de dag daar, de dag dat we onze vader naar zijn nieuwe woonplek gingen verhuizen. Een dag waar we niet naar hadden uitgekeken, en ook weer wel. Een dag die gepaard ging met verdriet maar ook een bepaalde mate van opluchting.


Het zorgt voor een stilte en een bepaalde leegte. De parallel met het effect van de witte deken waaronder Nederland zich de afgelopen week bevond, is snel gemaakt. Geluiden worden gedempt, het lijkt wel alsof de wereld dan kleiner wordt.


Zo is het voor pap, zo voelde het voor mij toen ik op woensdag voor het eerst weer in Bunnik bij mijn coachingspraktijk aankwam. Voor de mensen die dat niet weten, die ruimte zit vast aan mijn ouderlijk huis. Het was en is de belangrijkste uitvalsbasis van waaruit ik mijn werk doe. 6,5 jaar geleden stapte ik er na het overlijden van mijn moeder voor het eerst weer naar binnen, en was zij er niet meer. Woensdag was mijn vader er niet meer. Wat was het stil en voelde het leeg. 


Het was thuis ook te merken. Fenna gaf me woensdag een tekening van opa mee die ik op de stoel kon leggen waar hij altijd zat. Eén van de stoelen die nog resteert na de verhuizing, zonder de bijgaande eettafel die ook een nieuwe plek gevonden heeft. ‘Dan hoef je opa niet zo te missen papa.’


Ik was aan het worstelen met de titel die ik dit stuk mee zou geven. Het leek logischerwijs iets te moeten worden met stil, of leeg. Maar dan ga ik zo voorbij aan die andere emotie die ik zo goed kon voelen de afgelopen tijd. Die van dankbaarheid. Dankbaar ben ik voor de zorgvuldigheid waarmee je me in het leven gezet hebt, lieve pap.

 

bottom of page