Ik ben altijd een beetje verliefd op de boeken die ik lees. Zo heb ik nog niet zo lang geleden het boek 'De tweede berg, de zoektocht naar een zinvol leven' van David Brooks (naast schrijver onder meer columnist voor de New York Times) gelezen.
Zijn eerste berg is die van geld, succes, status en macht. De berg van het individualisme. Een door ego gedreven tocht opwaarts. Zo zie ik mijn eerste (werkende) leven (al klopt dat niet helemaal aangezien ik vanaf m’n 12e eindeloos veel leuke en minder leuke bijbaantjes heb gehad). Die van de Zuidas. Dagelijks scheurde ik gekleed in maatpak van sublieme schnitt, in een BMW van de zaak, heen en weer tussen Utrecht, Amsterdam en een willekeurige derde locatie, afhankelijk van de klant waar ik op dat moment gestationeerd was.
Het was een wereld die gedreven werd door geld en het beklimmen van de maatschappelijke ladder. Een wereld waarin veelal ten koste van de ander werd gehandeld, om het eigen ego tevreden te stellen. En ja, dat is mijn interpretatie van hoe het er destijds aan toeging, niet de waarheid. Het voelde leeg.
Op een gegeven moment kukelde ik zo van die eerste berg af, het dal tussen de twee bergen in. Ik was op wereldreis geweest, keek met andere ogen naar de wereld waar ik al zo lang in verkeerde. Verliet de Zuidas voorgoed en begon daarmee aan mijn reis naar de tweede berg. Maar niet voor ik me in dat dal eindeloos eenzaam, verdrietig en machteloos gevoeld heb. ‘Je vindt jezelf door jezelf te verliezen.’ Eén van de zovele prachtige citaten uit het boek.
Bij de tweede berg staat persoonlijke verdieping en innerlijk bewustwording centraal. De berg van samen met en voor anderen. In Brooks’ ogen is altruïsme zinvol, in contact met anderen, dienstbaar aan anderen. De sleutel tot een zinvol, bevredigend en gelukkig leven vind je niet door zelfbelang na te streven, maar door anderen te helpen. Of, zoals held Dirk de Wachter dit weekend liet optekenen in het FD: 't zit 'm in de zorg en liefde voor de ander. Niet in een Porsche, in geld of in andere materiële zaken. Wél in een uitgestoken hand.
Ik kan me er grotendeels in vinden. Zie immers dagelijks in mijn coachingspraktijk dat we ook door kunnen slaan in dienstbaarheid, als gevolg van overlevingsmechanismen van vroeger. Met andere woorden, dienstbaarheid als aanpassingsgedrag dat benodigd was om te overleven.
Het helpen van anderen hun weg te vinden op hun eigen levenspad was een voorname reden om voor mezelf te beginnen als coach en als trainer. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, en is dienstbaar zijn aan anderen niet (meer alleen) de insteek om te doen wat ik doe. Er is wat mij betreft niets mooiers dan het wonder te mogen aanschouwen mensen zichzelf te zien vinden als ze zichzelf verloren zijn. De plek van de verwonding is tevens de plek van de bevruchting. Een tweede berg die in tegenstelling tot leeg inderdaad als zinvol voelt!