De Wondere Wereld van de lange(re) relatie

De Wondere Wereld van de lange(re) relatie

Of, de wondere worsteling die een relatie is. Zo had de titel ook kunnen luiden. Want laten we wel wezen, een wonder is 't, een worsteling net zo goed. Regelmatig lijden we in stilte. Vaak ook samen. Vrijwel nooit delen we het met de wereld om ons heen. De vuile was hangen we niet buiten. Nee, oost west, thuis best. Dat is wat we laten zien. Maar ondertussen…

Laat ik dan maar eens eerlijk zijn over hoe het echt is, achter de deur van die prachtige drie-onder-één-kap-woning in De Bilt, het dorp waar de woningprijzen de afgelopen jaren volgens verschillende media het hardst gestegen zijn.

Margo en ik worstelen bij de vleet. Aan de basis staat vaak dat de één zich niet gezien of gehoord voelt door de ander. Dat uit zich in gekibbel over kleine dingen. Dat ik m’n schoenen niet uitdoe als ik van buiten kom. Dat Margo altijd mijn spullen ‘opruimt’ – lees: verstopt op plekken waar ik het nooit meer kan vinden. Maar ook over grote dingen. Dat ik weinig interesse toon in waar ze mee bezig is. Dat zij me niet de vrijheid geeft me te laten doen wat ik graag wil doen. Dat Margo druk gaat poetsen op momenten dat ze zich niet gezien voelt (om de lading van zo’n moment wat weg te nemen, noem ik haar dan vaak Mien Dobbelsteen, de – voor ååmijn generatie - welbekende schoonmaakster uit Zeg ‘ns Aaa). Dat ik Margo vanuit mijn hoofd ga uitleggen hoe het allemaal precies werkt hier op aarde als ik me niet gehoord voel (om de lading van zo’n moment wat weg te nemen, zegt zij dan vaak: ‘leg uit meester Joris’).

Margo en ik hadden een paar weken terug een kennismaking met een relatietherapeute. Tijdens dat gesprek raakte iets Margo zodanig, dat ze emotioneel werd. Mijn reflex? Aan de relatietherapeute uitleggen wat er nou precies aan de hand was. Waar ik van wegga als ik dat doe? De emotie van Margo. Die van mezelf. Daar voel ik weerstand op. Terwijl ik in mijn werk dagelijks geconfronteerd word met heftige emoties bij mensen, me daar comfortabel bij voel. Onze relatietherapeute wees mij hier fijntjes op. Inderdaad, niets menselijks is de therapeut vreemd.

Niets komt zo dichtbij als thuis. En dus is de angst voor het uiteenspatten van het ideaalbeeld dat thuis moet zijn, veelal levensgroot. Met als gevolg dat we er krampachtig voor proberen te zorgen dat beeld (schijnbaar) in stand te houden door partner en gezin tevreden te houden (denk je). Maar waar blijven jullie? De partnerrelatie is de basis van ieder gezin. Blijft dat, ook als er kinderen zijn.

Die kennismaking met die relatietherapeute was aanleiding voor een vervolg, afgelopen weekend zijn we met z’n tweeën voor een weekend naar Limburg vertrokken om ons onder te dompelen in…ons.

Met een lach en een traan naar de top voor Frank en Als

Gisteren was het dan eindelijk zo ver, na maanden van voorbereiding. Team Franks PEDALS ging fietsend, wandelend of hardlopend de Mont Ventoux op.

Herinneringen maken. Dat is waar het leven (ook) om draait, dat is wat we gedaan hebben. En wat voor herinnering werd 't. Het was fenomenaal. Een stralende zon, iedereen die boven kwam, maar vooral Franks grote grijns. Die glimlach, dat was voor mij de reden om 21 kilometer bergop te rennen.

Kippenvel. Zo tegen 18.00 uur werd duidelijk dat we een recordopbrengst van maar liefst €2.073.263 bij elkaar gebracht hebben. Team Franks PEDALS is verantwoordelijk voor €440.320 daarvan, mijn (en dus eigenlijk jullie) teller is voorlopig gestokt op €4.641.

Ik zeg voorlopig, want een dag later is er ook gelijk weer het realiteitsbesef. Frank wordt er niet meer beter van, ALS is er de wereld niet mee uit. Er is nog veel onderzoek nodig. Ik zou je maar wat dankbaar zijn als jij daar nog wat voor over hebt.