Wat kinderen nodig hebben

Wat kinderen nodig hebben

Ik maak me zorgen. In plaats van onze kinderen te leren gedijen in een wereld vol uitdagingen en veranderingen, kijken wij ouders weg, op onze telefoon, en zien we niet dat onze kinderen het gedrag kopiëren dat wij ze voorleven.

Een aantal weken terug mocht ik me op vrijdag melden op de basisschool van onze kinderen voor de jaarlijkse beroependag. Een dag waar ik naar uitkeek, maar die op de een of andere manier toch ook spannend was voor me. Hoe bereik je kinderen in de leeftijdsgroep van 6 tot 12?

Gewapend met de trailer van de film Inside Out en een aantal andere laagdrempelige filmpjes besloot ik maar gewoon het gesprek aan te gaan met ze. (H)echt contact maken, doen waar ik goed in ben. En wat ik daar hoorde, stemde me even verdrietig als hoopvol.

Verdrietig, omdat een schermtijd van ergens tussen de acht en de twaalf (!) uur vrij normaal was. Vrijwel alle kinderen nemen hun telefoon mee naar bed en scrollen tot diep in de nacht – zonder dat hun ouders dat weten. Wat die ouders ook niet weten, en hun kinderen wel, is hoe ze het geblokkeerd worden van hun telefoon en de spelcomputer moeten omzeilen.Verdrietig, omdat bijna al die kinderen ook aangaven niet goed te kunnen slapen. Sommigen gebruiken nu al dagelijks slaappillen. Op elfjarige leeftijd! Wat verslaving is, daar waren ze zich ook al pijnlijk van bewust. ‘Dat je niet zonder iets kunt. Maar het is zo moeilijk om ervanaf te blijven meneer.’ Het voelde bijna als een schreeuw om hulp.

Hoopvol, omdat vrijwel alle kinderen zich plompverloren kwetsbaar toonden.

Hoopvol, omdat alle kinderen donders goed in de gaten hebben dat hun gedrag niet duurzaam en gezond is. Maar als wij als ouders ze uitsluitend vertellen over de gevaren ervan, kunnen er we vergif op innemen dat alles bij het oude blijft en telefoons vastgelijmd blijven zitten aan hun handen, zoals ze dat bij ons ook zien.

Over vergif gesproken, het deed me ook denken aan mijn vroeger. Aan mijn eigen ouders die me altijd vertelden niet te gaan roken, en ondertussen een pakje per dag wegstoomden samen. Veel interessanter konden ze het niet maken voor me.

Kinderen hebben rolmodellen nodig. Rolmodellen die ze voorleven hoe het leven geleefd kan worden. Of ze dat dan vervolgens ook zo doen, daar gaan wij niet over.

Naast de bedding die we ze dienen te bieden, hebben ze grenzen nodig. Een duidelijke ‘nee’. En daar gaat het vaak mis. Want als zij niet op hun telefoon kunnen kijken, kijken ze naar ons. ‘Wat zullen we doen papa en mama?’ En dan kunnen wij niet meer op onze telefoon kijken…