End of an era
Veel symbolischer kon ’t niet. Op de dag dat onze moeder precies zeven jaar geleden stierf, hebben we ons ouderlijk huis te koop aangeboden in de markt.
Een pittig en pijnlijk proces. We zijn er als gezin begin jaren ’90 komen wonen, het huis aan de Provincialeweg in Bunnik is ruim 30 jaar ons thuis geweest. Ik was nog een jonge tiener toen we ernaartoe verhuisden. Het huis waar zoveel herinneringen liggen opgeslagen. Herinneringen aan de tijd dat onze moeder nog leefde. Herinneringen aan de tijd dat onze vader er nog woonde.
Maar, pijn en plezier gaan door dezelfde pijpleiding. Het was niet alleen pittig en pijnlijk, het heeft ons als gezin ook weer dichter bij elkaar gebracht.
De hoeveelheid spullen, die er uit zo’n huis naar boven komt, het is onvoorstelbaar. En je wilt alles door je handen laten gaan, niet het risico lopen dat je iets weggooit wat van emotionele waarde is. Zo heeft onze moeder voor ieder van ons een grote kist bewaard met poëziealbums, liefdesbrieven, vakantiekaarten (die stuurden we nog vroeger – mijn voornemen is dan ook dat nu vanuit Thailand weer nieuw leven in te blazen) en wat al niet meer. Kwam ik het trainingspak van het Nederlands Elftal tegen dat ik tot afgrijzen van mijn meesters en juffen op de lagere school dag in dag uit droeg, ook op bijvoorbeeld een kerstviering. Ik heb het nog gevraagd aan ze, maar Fenna en Indy voelden toch weinig behoefte dat pak (en mij) een nieuwe bestemming te geven.
Voor mij heeft het nog extra lading in de zin dat mijn uitvalsbasis, mijn coachingspraktijk, aan het huis van mijn ouders vastzit. De plek waar Ruimte voor Meer geworden is wat het vandaag de dag is. Ik weet nog goed dat mijn moeder jaren en jaren geleden ineens suggereerde: ‘maar anders kom je toch gewoon bij ons in Bunnik coachen?’ Een boodschap die me destijds een beschaamd gevoel bezorgde. Moest ik op m’n 30e weer eens op m’n blote knieën bij m’n ouders aankloppen? En wie komt er nou naar Bunnik toe om gecoacht te worden? Maar een andere optie was er niet, geld om een ruimte te huren al helemaal niet.
Het einde van een tijdperk. Ons ouderlijk huis gaat echt in de verkoop. Sterker nog, dat staatHoe dankbaar ben ik pap en mam achteraf dat ze me die mogelijkheid hebben geboden. Wat heb ik dichtbij kunnen zijn in de jaren dat het er thuis echt toe deed. Ik had die jaren voor geen goud willen missen.
Het einde van een tijdperk. Ons ouderlijk huis gaat echt in de verkoop. Sterker nog, dat staat het sinds afgelopen zaterdag. Voorlopig blijf ik het nog gebruiken als ruimte om te coachen, maar ook dat loopt ergens in de aankomende maanden op zijn eind. Er zijn vergevorderde plannen om bij ons in de achtertuin in De Bilt een eigen ruimte te bouwen, een ruimte die Margo en ik ook samen kunnen gebruiken. Wie mij bij de start van Ruimte voor Meer had verteld dat ik in die nieuwe ruimte nog vaak zou terugdenken aan wat ik had in Bunnik, had ik voor gek versleten. En toch zie ik dat nu al gebeuren.