De tijd zit tegen
‘Ach, we hebben de tijd, toch?’ zei de kassamedewerker tegen me toen Margo tijdens de herfstvakantie op Ameland nog snel een laatste boodschap uit de winkel ging halen. Ik keek gek op. In de supermarkten waar ik doorgaans mijn boodschappen doe, zou zoiets me zomaar op verwijtende blikken kunnen komen te staan. Van de kassamedewerker en misschien nog wel meer van de mensen in de rij achter je…
Het deed me denken aan de keren dat ik weer terug in het land kwam na een lange, verre reis. De eerste dagen verwonder ik me dan altijd over de chaos en de hectiek hier. Ook of misschien wel juist in de supermarkt, gevuld met mensen die met alle geweld nog net voor je de rij in proberen te springen. Die eerste dagen na zo’n reis sta ik nog in de lummelmodus, kies ik voor de langste rij. Om na een week Nederland weer net zo hard mee te doen…
(𝘑𝘶𝘭𝘭𝘪𝘦 𝘮𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘥𝘦 𝘫𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘵𝘦𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘩𝘪𝘦𝘳. 𝘐𝘬 𝘴𝘵𝘢𝘮 𝘯𝘰𝘨 𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘥𝘢𝘵 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘴𝘤𝘢𝘯𝘬𝘢𝘴𝘴𝘢’𝘴 𝘸𝘢𝘳𝘦𝘯 😉 )
Het ‘ach, we hebben de tijd’ van de kassamedewerker resoneerde. Die sfeer heerst sowieso op Ameland. Daar maken ze zich niet zo druk, Amelanders maak je de pis niet lauw. Hier daarentegen? Wij jagen, multitasken en proppen ieder uurtje vol.
‘Het leven moet toch nut hebben?!’ Het is een veelgehoorde kreet tijdens coachingsgesprekken en trainingen. Doen is zoveel makkelijker dan zijn. Achteruitkijken pijnlijker dan vooruitkijken. Ik weet het als geen ander. Het staat zwart op wit in het gedicht ‘Herinneringen’ van Hans Stolp dat ik voorlas bij de begrafenis van onze lieve moeder.
‘𝘏𝘦𝘳𝘪𝘯𝘯𝘦𝘳𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯. 𝘈𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘪𝘦 𝘰𝘮
𝘬𝘢𝘯 𝘬𝘪𝘫𝘬𝘦𝘯, 𝘬𝘢𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘻𝘪𝘦𝘯.
𝘞𝘪𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘢𝘢𝘪𝘵, 𝘻𝘢𝘭 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵
𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘦𝘬𝘰𝘮𝘴𝘵 𝘰𝘰𝘨𝘴𝘵𝘦𝘯.’
Het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Lummelen, nietsdoen, je vervelen, mijmeren, of gewoon zijn. Het is broodnodig. Je hebt de confrontatie aan te gaan met leegte. Die leidt namelijk (ook) naar gevoelens die we eigenlijk liever niet voelen. Naar onvervulde behoeften, onopgeloste problemen en gedwarsboomde verlangens. De schaduw van het leven.
Maar als we niet met onze gedachten en zorgen kunnen verblijven, kunnen we er geen lering uit trekken en blijven we last houden van onze schaduwkanten. Brengen we daar voldoende tijd door, dan kunnen we onszelf worden, met al onze kansen en ons volledige potentieel.