De optrekkende mist als metafoor voor de start van een nieuwe leergang Young CALL. In het begin de spanning van een nieuwe groep deelnemers, voor ons als begeleiders maar toch vooral voor de deelnemers zelf. Langzaam maar zeker en met het uitdoen van ons harnas, het afzetten van onze maskers, ebt die spanning weg. De één gaat plompverloren, de ander schoorvoetend. Maar iedereen gaat mee, niemand uitgezonderd. Wat een moed.
‘Ik wil niet lopen in cirkels Ik wil alleen een lege weg Als een canvas onbeschilderd Met woorden nooit gezegd
Geen valkuil vol herinneringen Over wat ik heb gelaten gelogen of gedaan Ik wil alleen nog maar geloven In elke dag opnieuw bestaan’
Ontwikkelvragen worden uitgesproken in de groep, en uitgediept in klein comité. Met lichte tegenzin wordt gehoor gegeven aan het feit dat, om thuis te komen, weerstand de plek is waar je (ook) moet zijn. Tijdens de fysieke dimensie maken we voor het eerst kennis met de zienswijze dat niet alleen het mentale aspect een ingang is voor ontwikkeling. Met bijpassende verhalen en gedichten, en muziek, niet te vergeten. De cursief gedrukte tekst is afkomstig uit het briljante ‘Alles is nu’ van Diggy Dex, dat zo mooi het proces van deze twee dagen beschrijft.
En dat alles na een weekend waarin voor mij persoonlijk de vergankelijkheid van het leven weer zo duidelijk werd. Waarin ik zo tot in het diepst van mijn wezen voelde dat aan ieder welkom onherroepelijk ook een afscheid vastzit.
‘Wacht niet om te vieren Wacht niet om te vechten Voor alles wat je waard is Voor je 't weet is het voorbij
Wacht niet om te lachen Wacht niet om te zeggen Aan diegenen die je lief zijn Blijf jij hier bij mij
Wacht niet om te dansen Wacht niet om te vallen Wacht niet tot secondes Overgaan in een minuut want alles Ja, alles is nu’
En die mist? Die lijkt net als weerstand in eerste instantie ondoordringbaar. Tot het moment dat je je erin begeeft. One day or day one, you decide…
Comments